Sommige dingen gebeuren plots, zonder dat je het verwacht… Plots is het er en je kan het niet meer tegenhouden. Je bent er ook niet op voorbereid… Je wordt er totaal door overrompeld… Wel dit gebeurde vandaag ook bij ons.
Nee, het was eens geen slecht nieuws… Vandaag volledig uit het niets, nog een beetje onzeker en wankel zette Elise haar eerste 4 stapjes.
Ik herinner me nog toen ik met de krop in de keel naar een filmpje keek van Annalina, een ander meisje met CP die haar eerste stapjes zette. Een gloed van vreugde, hoop en ook een beetje jaloezie ging door me heen.
Ik denk vandaag ook terug aan de lange maanden waarop we het gevoel hadden dat haar ontwikkeling bleef stilstaan of na een ziekteperiode terug achteruitging. Ik denk ook aan de ontelbare momenten waarop je andere kinderen ziet evolueren zonder ook maar enige moeite. Het was/is toch altijd een beetje slikken…
Maar vandaag hebben we weer energie bijgetankt… energie voor enkele maanden. Energie om stilstaan en/of achteruigang te relativeren. om te blijven vechten. om te blijven hopen dat Elise ooit ook alles zal kunnen wat nu die andere kindjes al kunnen.
Elise kon ons geen mooier eindejaarscadeau geven. dit geluk is niet te koop! het geeft ons hoop… hoop dat de uitdrukking “7 vette jaren, 7 magere jaren” niet bestaat. en dat bij het aanvang van het zesde jaar het tij eindelijk eens zal keren in ons voordeel.
De weg naar echt stappen is nog wel veraf. Het zal nog maanden misschien jaren duren. maar het geeft aan dat het mogelijk is.
Ik wens iedereen een fijn eindejaar en een mooi 2020 met even veel geluk dan dat wij vandaag hebben mogen ervaren!
THE SPECIAL ORCHID 