There she goes…

Vanmorgen zetten we weer een mijlpaal neer… Elise stapte vandaag voor het eerst zelf naar school… mensen die haar spontaan aanmoedigden… het voelde goed… wij vol trots… Elise vol trots… Geef toe: van de foto hieronder word je toch instant vrolijk!

Ook de hibbot, het toestel waarover ik enkele blogs geleden sprak, is nu effectief opgestart… het maken van de bekkenbrace heeft door de Corona-lockdown iets langer geduurd dan verwacht… maar deze week was het zover! Ze deed het zoals altijd geweldig… met de glimlach ging ze toch weeral in een extra therapietoestel staan

Maar er werden ook weer lastige knopen doorgehakt de laatste weken…

De auto van mama werd ingeruild voor een camionette… niet haar droomauto, ook niet bepaald ecologisch, of handig om te parkeren, maar vooral praktisch… eindelijk nog eens plaats voor een valies met kleren als we een weekendje weggaan 🤪

Ook stond de beslissing: “een lift of niet” in ons nieuwe toekomstige huis op het programma… uiteindelijk hebben we besloten dat een lift toch wel praktisch is… Het geeft Elise de tijd om trappen te leren lopen. Het haalt de druk wat van de ketel…

Zoals je ziet werd ons leven weer opgesmukt met de nodige positiviteit maar toch ook wat harde beslissingen die je in feite liever niet wil nemen… we halen eens diep adem, zuchten en richten ons terug op het positieve! Onze kleine meid komt er wel!