Maand: juni 2020

Vanmorgen zetten we weer een mijlpaal neer… Elise stapte vandaag voor het eerst zelf naar school… mensen die haar spontaan aanmoedigden… het voelde goed… wij vol trots… Elise vol trots… Geef toe: van de foto hieronder word je toch instant vrolijk!

Ook de hibbot, het toestel waarover ik enkele blogs geleden sprak, is nu effectief opgestart… het maken van de bekkenbrace heeft door de Corona-lockdown iets langer geduurd dan verwacht… maar deze week was het zover! Ze deed het zoals altijd geweldig… met de glimlach ging ze toch weeral in een extra therapietoestel staan

Maar er werden ook weer lastige knopen doorgehakt de laatste weken…

De auto van mama werd ingeruild voor een camionette… niet haar droomauto, ook niet bepaald ecologisch, of handig om te parkeren, maar vooral praktisch… eindelijk nog eens plaats voor een valies met kleren als we een weekendje weggaan 🤪

Ook stond de beslissing: “een lift of niet” in ons nieuwe toekomstige huis op het programma… uiteindelijk hebben we besloten dat een lift toch wel praktisch is… Het geeft Elise de tijd om trappen te leren lopen. Het haalt de druk wat van de ketel…

Zoals je ziet werd ons leven weer opgesmukt met de nodige positiviteit maar toch ook wat harde beslissingen die je in feite liever niet wil nemen… we halen eens diep adem, zuchten en richten ons terug op het positieve! Onze kleine meid komt er wel!

De laatste weken merken we wel op dat Elise wel wat moeilijkheden heeft met puzzelen.

We merkten dit al op in de corona lockdown, toen Elise een opdrachtje van de juf kreeg om bloemetjes met hetzelfde motief samen te leggen en Elise dit perfect deed maar steeds de steeltjes ondersteboven legde…

Ook tijdens het maken van een gewone puzzel weet elise perfect dat een puzzelstukje bovenaan het derde van links moet liggen… maar eens ze dit dan daar ook effectief moet leggen dan draait ze het in alle richtingen en lijkt ze niet te zien hoe het effectief inpast.

Weer valt het woord CVI… CVI is een stoornis in de hersenen waarbij er problemen zijn met het zien doordat de hersenen de signalen die ze krijgen van de ogen niet goed kunnen verwerken. Elise is nog te jong om die diagnose echt te stellen, maar is wel in opvolging bij een oogarts. Het beste wat we hieraan kunnen doen is oefenen, oefenen, oefenen. haar compensatiemechanismes aanleren, ruimtelijk inzicht trainen…

Daarom een warme oproep aan jullie allemaal: Hebben jullie thuis op zolder/ in de kelder/ in een vergeten kast nog puzzels liggen van 2 tot 50 stukjes die jullie niet meer nodig hebben, laat het ons zeker weten!

Want het grote probleem is: als Elise een puzzel 5 keer gemaakt heeft, traint ze niet meer haar ogen, maar legt ze de puzzelstukjes met haar geheugen op de juiste plaats.

Alvast bedankt!

Een nieuw hoofdstuk werd afgesloten. Elise gaat sinds dinsdag terug naar school… en wat heeft ze er plezier in! Geen enkele keer heb ik gehoord: “ik wil niet naar school” Integendeel als ze thuis is, maakt ze de boekentas voor mama en papa om naar school te gaan. Ze vult hem met boterhammetjes, fruit en drinkbus. Ze zet ons af op “de speelplaats” in onze woonkamer. Gaat ze boekentas wegzetten in de klas ( haar kamer). Ze geeft en kus en sluit ze af met: “ik kom je straks halen na de boterhammetjes”. Best grappig!

De Schoolstart deed ons weer stilstaan bij wat we tegen de juf moesten zeggen over haar evolutie… als we kijken heeft Elise toch wel een grote evolutie gemaakt in haar voortbewegen… nu kan ze met gemak 15 minuten rondcrossen met haar kayewalker. In maart kon ze er al 15 minuten in rechtstaan en wat korte afstandjes afleggen… soms besef je pas hoe goed Elise evolueert, als anderen het opmerken… het geeft toch een fijn gevoel… voor het eerst wordt Elise ook niet tot aan de auto gedragen, maar stapt ze zelf tot aan de auto in de garage… onze ruggen zijn zeer dankbaar voor deze evolutie! Haar wereld wordt weer wat groter, de handicap weer wat kleiner! Go girl!